مروری بر اپیدمی بیانیه نویسی در فوتبال ایران، حواشی چگونه متون را خدشه دار می نمایند؟ - مجله گوگل ایرانی

به گزارش خبرنگار فوتبال و فوتسال گروه ورزشی خبرنگاران، چند فصلی است که بیانیه نویسی در لیگ برتر فوتبال رواج یافته است و این کار برای باشگاه ها و افراد منتسب به آن ها از جمله سرمربیان تبدیل به رویه ای معمول و طبیعی شده است.

شرایط میزبانی، اقدامات عجیب باشگاه و رفتار های بازیکنان و نیمکت نشینان تیم ها قبل، حین و پس از بازی ها در کنار مسائلی چون اشتباهات داوری، شعار های روی سکو ها و مصاحبه های جنجالی مسئولان و بازیکنان درباره رقبا این بهانه را به باشگاه ها داده است تا به بیانیه نویسی رو بیاورند.

بیانیه نویسی برای بعضی از باشگاه ها به قدری مهم است که برای به کرسی نشاندن حرف خود از این طریق، دست به استخدام مدیران رسانه و روابط عمومی ماهر و سخنوری می زنند. حتی سهیل مهدی، مسئول کمیته مسابقات لیگ برتر از برگزاری جلسه بیانیه نویسی در باشگاه خبر داده است. گویی این کار به میزان ای برای باشگاه ها مهم شده است که به گفته مسئول کمیته مسابقات لیگ برتر آن ها در کنار جلسات بررسی فنی، جلساتی هم برای بیانیه نویسی برگزار می نمایند.

البته صدور بیانیه همواره هم بد نیست و نباید در این زمینه حکم کلی داد. به عنوان نمونه مسعود شجاعی و سید جلال حسینی، کاپیتان های تراکتور و پرسپولیس پیش از ملاقات 2 تیم در لیگ برتر، با انتشار پُستی اینستاگرامی که به مثابه بیانیه بود، از طرفداران 2 تیم خواستند انرژی خود را صرف تشویق تیم هایشان نمایند و از سر دادن هر گونه شعار غیر ورزشی و تفرقه آمیز خودداری نمایند. توافق کاپیتان های پرسپولیس و تراکتور بر این بود که در صورتی که شعار های توهین آمیز و تفرقه آمیز از سوی طرفداران هر یک از 2 تیم سر داده گردد، طبق مقررات صریح فیفا کاپیتان ها بازی را متوقف نمایند.

بیشتر بخوانید

• بیانیه باشگاه پرسپولیس در خصوص اتفاقات اخیر در اصفهان
• بیانیه سپاهان در واکنش به مورد حمله قرار گرفتن اتوبوس پرسپولیس

در بازی های بزرگ و حساسی مانند تقابل های پرسپولیس و سپاهان هم که در این سال ها پرتنش ترین بازی لیگ برتر بوده، بیانیه نوشتن از نان شب واجب تر بوده است و 2 باشگاه بیرون از مستطیل سبز در این زمینه هم رقابت تنگاتنگی با هم داشته اند.

این بیانیه ها در این مدت بیشتر نفرت پراکنی طرفین علیه یکدیگر و متشنج تر شدن جو سکو ها را در پی داشته اند. حتی کوشش های 2 باشگاه برای جلوگیری از اتفاقات و درگیری های تلخ گذشته نتیجه چندانی نداشتند و طرفداران تحت تاثیر کنایه های موجود در بیانیه ها تمام مشترکات ملی و دینی خود را فراموش کردند؛ جنگی میان آن ها در گرفت که جز 2 جبهه شکست خورده سرخ و زرد، طرف دیگری در آن وجود نداشت.

علی لطیفی، پیشکسوت فوتبال درباره اپیدمی بیانیه نویسی در فوتبال ایران گفت: در فوتبال ما قانون وجود دارد، اما متاسفانه قوانین نه محترم شمرده و نه اجرا می شوند. در واقع در قبال هر قانونی راه فراری هم وجود دارد. بیشتر اشخاصی که چنین بیانیه هایی را صادر می نمایند، مدیران دولتی هستند که بی تعارف باید گفت از سِمت دولتی خود سوء استفاده می نمایند و به کسی هم جوابگو نیستند. گاهی اوقات مدیران، مربیان یا بازیکنان برای این که خودشان را نزد طرفداران محبوب نمایند، به جای این که نقاط ضعف خود را رفع نمایند، دست به عوام فریبی می زنند تا ضعف های خود را از این راه پوشش دهند.

لطیفی اضافه کرد: مدیران و مربیان حق دارند در قبال ظلمی که به آن ها و تیمشان شده است، دادخواهی نمایند؛ اما اکنون این طور باب شده که افراد به جای این که به وسیله قانونی مشکل خود را پیگیری نمایند و خیلی زود به نتیجه برسند، قبل از آن یک بیانیه صادر می نمایند. علت این اتفاق این است که همه می دانند اگر جهت قانونی را در پیش بگیرند، خیلی دیر به نتیجه می رسند و شاید گاهی اوقات به هیچ نتیجه ای هم نرسند. البته شرایط در یک یا 2 سال گذشته بهتر شده است، اما هنوز هم جای زیادی برای کار در این زمینه وجود دارد.

او در ادامه گفت: در تمامی ارگان های فوتبال ایران قوانین وجود دارند، اما قدرت اجرایی پایین است. اگر مسئولان قدرت اجرایی کافی داشته باشند، همه چیز سر جای خودش قرار می گیرد. در گذشته دیده ایم که بعضی از مدیران باشگاه ها که اصلا فوتبالی و حتی ورزشی هم نبوده اند، در مواردی کمیته انضباطی را هم تهدید نموده اند، اما همین ها وقتی پرونده باشگاهشان به نهاد های بین المللی مانند فیفا ارجاع داده شد، فهمیدند که آن جا نمی توانند با ارعاب و فشار کارشان را پیش ببرند.

لطیفی مطرح نمود: صدور بیانیه به ذات خود کار خوبی نیست و اگر قوانین به درستی اجرا شوند و همه چیز سر جای خودش باشد، نباید این اتفاق رخ دهد؛ اما باشگاه ها عموما از سر ناچاری رو به این کار می آورند. زیرا می بینند که تنها از این طریق می توانند دیگران را در جریان بگذارند و توجه آن ها را به مسائل خود جلب نمایند. با وجود تمام معایب بیانیه نویسی، باید خودمان را جای مجموعه هایی بگذاریم که دستشان به جایی بند نیست و مجبور به این کار می شوند.

پیشکسوت فوتبال کشورمان برای حل این مشکل گفت: برترین کار این است که مرجعی در فدراسیون فوتبال معین گردد که طبق قوانین موضوعه با قدرت اجرایی مطلق و بالا و دور از تعلقات و تعصبات به جناحین، تصمیم گیری کند تا قانون اجرا و عدالت جاری گردد.

با این تفاصیل می توان گفت بیانیه نویسی در بسیاری از مواقع ریشه در عدم برخورد قاطع، سریع و صحیح با متخلفان دارد که باشگاه ها را به سمت چنین کاری سوق می دهد.

فوتبال پرحاشیه ایران احتیاج به آرامش دارد و برای جلوگیری از تکرار چنین حاشیه هایی در فصول پیش رو که متون را خدشه دار می نمایند، باید نظارت جدی بر رفتار های باشگاه و افراد منتسب به آن ها وجود داشته باشد.

در گذشته کمیته اخلاق از برخورد با بیانیه نویسانی که اذهان عمومی را مشوش و توهین و افترا می نمایند، خبر داده بود؛ اما بهتر است مسئولان سازمان لیگ و کمیته های مختلف فدراسیون در این زمینه تجدید نظر های جدی را در دستور کار خود قرار دهند و با شناخت دقیق دلایل بیانیه نویسی که کم هم نیستند و نمی توان بابت بسیاری از آن ها باشگاه های صادر نماینده بیانیه را مقصر دانست، برای جلوگیری از تکرار روزمره این اتفاق عزم و اراده ای جدی به کار گیرند.