ایده های تازه برای کشف سیارات قابل سکونت - مجله گوگل ایرانی

خبرنگاران| اخترشناسان هنگام آنالیز این که کجا باید در پی حیات برگردند، عمدتا به چیز های آشنا پایبند بوده اند. برترین گزینه ها برای سیاره های قابل سکونت همان هایی هستند که شبیه زمین هستند: کوچک، صخره ای، با جو قابل تنفس و جذب میزان کمی گرما از ستارگان خود.

به گزارش خبرنگاران؛ اما با کشف سیارات بیشتر خارج از منظومه شمسی، ستاره شناسان مفید بودن این روش را دوباره مورد ارزیابی قرار دادند. بعضی از سیارات در منطقه به اصطلاح قابل سکونت (کمربند حیات)، جایی که درجه حرارت برای وجود آب مایع مناسب است، احتمالاً به هیچ وجه برای زندگی مناسب نیستند، اما در طرف مقابل سیارات دیگری در خارج از کمربند حیات ستاره خود تعیین شده اند که ممکن است کاملا شرایط مساعد برای وجود حیات را داشته باشند.

در حال حاضر، دو مطالعه وجود دارد که تنو نظر در مفهوم منطقه قابل سکونت را پیشنهاد می نمایند تا سیارات بیشتری را که ستاره شناسان ممکن است در کیهان با آن روبرو شوند، شامل گردد. این تعریف نو، سیاره های بیشتری را به دامنه قابل سکونت می آورد در حالی که تعریف قدیم، ممکن است بسیاری از سیارات میزبان حیات را از این گروه خارج کند.

نوح تاچو، ستاره شناس دانشگاه پن استان، می گوید: هر دو مقاله بر زیر سوال بردن ایده کلاسیک منطقه قابل سکونت تمرکز می نمایند. ما باید محدوده مکان هایی را که برای جستجوی حیات زیر نظر می گیریم، توسعه دهیم؛ بنابراین اینجونه سیارات قابل سکونت را از دست نمی دهیم.

بعضی از سیارات نادیده گرفته شده می توانند بسیار بزرگتر از زمین باشند و به طور بالقوه هیچگونه نوری از ستاره ای که دور در حال چرخش هستند هم دریافت ننمایند. اخترفیزیکدانان دانشگاه کمبریج دسته نوی از سیاره های قابل سکونتِ احتمالی را پیشنهاد می نمایند که تقریباً در فاصله های متفاوتی از ستاره های خود یافت می گردد.

این سیاره های فرضی دارای یک کلان اقیانوس آب مایع هستند که در زیر یک جو غلیظ غنی از هیدروژن قرار گرفته اند که اصطلاحا آن ها را سیارات Hycean، به معنی اقیانوس هیدروژنی است می نامند Astrophysical. ستاره شناسان می گویند این سیارات می توانند از 2.6 برابر میزان زمین و تا 10 برابر بزرگتر باشند. اتمسفر غلیظ این سیارات می تواند دمای آب مایع را حتی با حداقل نور ورودی از یک ستاره حفظ کند.

ستاره شناسان می خواهند فراتر از الگوی ثابت پیشین گام بگذارند و تعریف قدیمی خود از سیاره قابل سکونت را توسعه دهند و در خصوص وجود حیات بر سیارات، نظرات خود را محدود ننمایند.

در موضوع جستجوی حیات بیگانه، سیارات Hycean چندین مزیت نسبت به سیارات سنگی در منطقه قابل سکونت خواهند داشت. اگرچه تشخیص اینکه کدام سیاره قطعاً دارای اقیانوس و جو هیدروژن است سخت است، اما تعداد زیادی سیاره فراخورشیدی در محدوده جرمی و دمایی سیارات Hycean نسبت به سیارات شبیه به زمین وجود دارد و این احتمال کشف حیات فرازمینی را بالاتر می برد.

از آنجا که سیارات Hycean به طور کلی بزرگتر از سیارات سنگی مانند زمین هستند و جو بیشتری دارند، آنالیز این گونه از سیارات برای نشانه های بیولوژیکی یا نشانه های مولکولی حیات، آسان تر است. امضای زیستی قابل تشخیص در سیارات Hycean می تواند شامل مولکول های کمیابی باشد که با حیات روی زمین مانند دی متیل سولفید و کربونیل سولفید مرتبط باشند. البته سیارات در محدوده میزان Hycean تمایل به داشتن جوی ابری یا مه آلود دارند، بنابراین رصد نشانه های زیستی را سختتر می نماید. بعلاوه هنوز تعیین نیست که آیا سیارات Hycean واقعاً در پهنه هستی وجود دارند یا خیر.

با این تفاسیر، تلسکوپ های موجود یا برنامه ریزی شده می توانند این مولکول ها را در صورت وجود در چند سال شناسایی نمایند. بعلاوه در این راستا ستاره شناسان برنامه هایی برای تلسکوپ جمیز وب که اواخر سال میلادی به فضا ارسال می گردد هم دارند. با استفاده از تلسکوپ فوق قدرتمند جمیز وب در برترین حالت، ما زندگی را در سیاراتی همانند سیاره K2، 18b تشخیص می دهیم.

تاچو و جیسون رایت، ستاره شناس دیگر دانشگاه پنسیلوانیا، به جای ابداع روش نوی برای شناسایی سیاره های فراخورشیدی قابل سکونت، بعضی از سیارات ظاهراً قابل سکونت را از فهرست کنار گذاشتند. این زوج متوجه شدند که دمای کلمنت اطراف یک ستاره با تغییر ستاره و تغییر روشنایی آن تغییر می نماید.

بعضی از سیارات در منطقه قابل سکونت متولد می شوند و تمام عمر خود را در آنجا می گذارند. اما بعضی دیگر، احتمالا خارج از منطقه قابل سکونت ستاره خود متولد می شوند و بعداً با افزایش سن وارد آن می شوند که این سیارات را سیارات قابل سکونت با تأخیر نامگذاری نموده اند.

وقتی ستاره شناسان تلسکوپ های خود را به سمت ستاره ای معطوف می نمایند، آن ها فقط تصویری از منطقه قابل سکونت این ستاره را می بینند. تاچو می گوید: اگر در حال حاضر فقط به سیاره ای در منطقه قابل سکونت نگاه کنید، نمی دانید که چه مدت زمانی در آنجا بوده است.

او شرح می دهد که آیا سیاره هایی که بعداً وارد منطقه قابل سکونت می شوند، می توانند سکونت پذیر شوند یا خیر؟ اگر این سیاره خیلی نزدیک به ستاره آغاز به کار می کرد، می توانست تمام آب خود را به علت اثر گلخانه از دست بدهد، مانند سیاره زهره. حرکت سیاره زهره به موقعیت سیاره زمین، نمی تواند آب را به سطح آن بازگرداند.

از طرف دیگر، سیاره ای که دورتر از ستاره خود متولد شده است می تواند به طور کامل پوشیده از یخچال هایی باشد که نور خورشید را منعکس می نمایند. آن ها ممکن است هرگز ذوب نشوند، حتی وقتی ستاره هایشان پرنور تر می گردد. بدتر از آن، آب آن ها می تواند حتی مستقیماً از حالت یخ زده به بخار تبدیل گردد؛ فرایندی که به اسم تصعید شناخته می گردد. این سناریو نشان می دهد که سیاره ای مانند زمین حتی با وجود یک گودال مرطوب و مناسب برای آغاز زندگی، در اطراف ستاره باقی نماند.

ستاره شناسان می گویند این سیارات هنوز در منطقه قابل سکونت هستند، اما این سوالات را در خصوص اینکه آیا واقعاً در منطقه قابل سکونت به معنای واقعی هستند یا خیر را می افزاید.

منبع: ScienceNews