تبعیض بین فرزندان و آثار مخرب آن - مجله گوگل ایرانی

خبرنگاران | سرویس روانشناسی - در ابتدا، مانند یک بازی به نظر می رسد، بازی موردعلاقه ها، اما واقعا این بازی بیش از حد جدی است. در خانواده، زمانی که والدین تبعیض بین فرزندان قائل می شوند، می تواند اثری ماندگار بر بچه ها کمتر محبوب و همچنین کودک محبوب ایجاد کند. چه تبعیض هایی رایج است و چه باید کرد؟

اثرات تبعیض بین فرزندان

کودکی که نسبت به دیگری کمتر مورد علاقه واقع می گردد، در مقایسه با آن دیگری که احساس ارزش و شایستگی بیشتری می نماید، احساس حقارت و رفتار غیر منصفانه دارد. این کودک از توجه کمتر والدین آسیبی ماندگار خواهد دید؛ و دیگری احساس استحقاق بیش از حد را تجربه می نماید.

در سنین بلوغ، جوانان بیشتر نسبت به این جانبداری والدین حساس هستند، زیرا همراهی آن ها با والدین شان در جهت منفی در حال تغییر است. با وجود تعارضات بیشتر در این دوران در مقابل کنترل والدین و در کش مکش استقلال طلبی نوجوانان، نوجوانان بیشتر و بیشتر از والدینشان فاصله می گیرند. در این گیر و دار است که معین می گردد پدر و مادر ها فقط با یک کودک سر و کار ندارند.

با این افزایش فاصله و مقاومت، نوجوانان رضایت و هماهنگی با والدین خود را که در کودکی از آن لذت می بردند را قربانی حسادتشان نسبت به خواهر یا برادر خصوص علاقه پدر و مادرشان می نمایند؛ شما او را لوس می کنید! شما همواره با او بهتر از من رفتار می کنید. درست مثل وقتی که کودک از شاگرد مورد علاقه معلم در مدرسه متنفر می گردد، از خواهر یا برادر محبوب نیز در خانه متنفر خواهد بود.

انواع تبعیض بین فرزندان

تبعیض بین فرزندان می تواند در خانه واضح و قابل درک یا از روی قصد و قرض باشد.

1- تبعیض واضح و قابل درک

با تبعیض واضح آغاز کنیم. بچه ها به شدت نسبت به تفاوت رفتار والدین میان آن ها و خواهر یا برادرانشان حساس هستند. چیزی که آن ها به دنبالش هستند هر نشانه ای از بی عدالتی و یا رفتار تبعیض آمیز از سوی والدین است. شما بی انصاف هستید اتهامی است که والدین زیاد می شنوند و احساس گناه می نمایند تا جایی که متوجه شوند نمی توانند منصف باشند چرا که انصاف همواره یک معیار نسبی دارد.

برای مثال، فرزند بزرگتر می گوید: این عادلانه است که شما به من اجازه دهید دیرتر از برادر کوچک ترم به رخت خواب بروم، چون من بزرگتر هستم! و والدین ممکن است موافق این موضوع باشند. اما حالا برادر کوچک تر می گوید: شما باید به هر دوی ما اجازه دهید که دیرتر به رخت خواب برویم چرا که هر دوی ما به یک اندازه فرزندان شما هستیم! و خب والدین موافقت می نمایند که با فرزندان باید یکسان رفتار کرد؛ بنابراین وقتی صحبت به انصاف می رسد، والدین نمی توانند برنده باشند چرا که منصف بودن به معنی رفتار مساوی و به طور همزمان متفاوت با فرزندان است.

راهکار چیست؟ یک بار یکی از والدین این پیشنهاد را بیان نمود: من متوجه شدم که بهترین کار این است که به طور مساوی بی انصاف باشم؛ بنابراین سعی می کنم این بی انصافی را به یک اندازه بین فرزندانم تقسیم کنم. یکی دیگر اینگونه شرح داد: من می دانم که نامساوی رفتار کردن ممکن است غیرمنصفانه به نظر برسد، اما تمام تلاشم را می کنم که با شما براساس احتیاجهایتان رفتار کنم.

2- تبعیض بین فرزندان از روی قصد

اما تبعیض بین فرزندان از روی قصد، فراتر از این تفاوت های اجتناب ناپذیر است. این نوع تبعیض آگاهانه و ترجیحی است. همانند هر سیستم انسانی دیگری، آن هایی که مسئول هستند می توانند مشخص نمایند که چگونه تفاوت های یک فرد ارزش گذاری می شوند و چگونه با آن ها باید رفتار گردد. در سیستم خانوادگی، والدین مسئول و در راس قدرت تصمیم گیری هستند.

• زمانیکه تبعیض بین فرزندان مقایسه ای باشد؛ انتخاب فرزند بهتر/ بدتر: تو به اندازه خواهرت باهوش نیستی. قدرت تبعیض سم خود کم بینی را در کودک فعال می نماید. زمانی که کودک به خود می گوید: من هرگز به اندازه خواهرم باهوش نخواهم بود. پدر و مادرم این را به من گفتند.
• زمانیکه تبعیض بین فرزندان ترجیحی باشد؛ امتیاز هایی به یکی از فرزندان داده می گردد که دیگری از آن محروم است: احتیاج های برادرت در اولویت هستند. وقتی یک کودک به طور مداوم از مزایای اعطا شده به دیگری محروم می گردد، قدرت تبعیض انکار فرصت های قابل مقایسه است: والدین من همواره کار های بیشتری برای او انجام دادند. چیز های بیشتری برای او فراهم بود تا من.

نوع اول (تبعیض مقایسه ای) شامل بیانات نامناسب تایید، افتخار، خودستایی، توجه، تعریف و مقایسه است. نوع دوم (تبعیض ترجیحی) شامل فراهم کردن امتیازات، امکانات، توقعات و فرصت های نابرابر است. هر دو نوع این تبعیض متقابلا از یکدیگر حمایت می نمایند. باور های تبعیض مقایسه ای، اعمال تبعیض ترجیحی را توجیه می نمایند و برعکس، آثار نوع دوم باور های نوع اول را.

در نظر کودکی نامحبوب، رفتار تبعیض آمیز پدر و مادرش اینگونه است: ما تو را نسبت به فرزند دیگر، کمتر می بینیم به همین خاطر کمتر برای تو فراهم می کنیم. یکی از مراجعینم در سن جوانی این موضوع را اینگونه بیان نمود: با من مثل یک فرزند درجه دو رفتار می شد. من عشق را احساس می کردم، اما نه به اندازه کافی.

بیشتر بدانید: درک کردن کودک؛ چگونه احساسات کودکمان را درک کنیم؟

چه باید کرد؟

در رابطه با تبعیض واضح که دلایل قابل درکی دارند و پیش تر درباره آن صحبت شد، پدر و مادر باید این ناگزیری در بی انصافی و تبعیض را بپذیرند و زمانی که یکی از بچه ها آغاز به شکایت در این رابطه می نماید به او گوش دهند. چرا که کودک در این زمان به دنبال توجه و تایید است.

در خصوص تبعیض عمدی، پدر و مادر باید این گام های بازدارنده را در نظر داشته باشند:

1. بچه هاتان را با یکدیگر مقایسه نکنید و جملات مقایسه گونه در این رابطه به دیگران نگویید. در صورت امکان در قلب یا ذهنتان نیز آن ها را مقایسه نکنید.

2. اگر یکی از فرزندان شما احساس حسادت یا تنفر نسبت به دیگر دارد، صادقانه به خودتان رجوع کنید و ببینید آیا در حال رفتار تبعیض آمیز هستید یا خیر.

3. پادزهر تبعیض بین فرزندان این است که همه را به یک اندازه محبوب بشمارید. این کار را با اعلام ارزشمندی آن ها به طور یکسان نشان دهید و به آن ها بگویید هریک به طور منحصر به فردی ارزشمند هستند. به خاطر این فردیت هیچ یک از آن ها نمی توانند جایگزین دیگری شوند یا با او رقابت نمایند.

بیشتنر بدانید:رابطه صحیح مادر و کودک در سنین مختلف چگونه است؟

آیا تا به حال پیش آمده که فرزندانتان را با یکدیگر مقایسه کنید؟ یا احساس می کنید خودتان در کودکی یا نوجوانی دچار تبعیض شده اید؟ نظرات و تجربیات خود را با ما در میان بگذارید.

برگرفته از: Adolescence and parental favoritism

منبع: setare.com