لالایی خوان زندگی خودت باش! - مجله گوگل ایرانی

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، آدم ها عادت دارند به جای زندگی خود درباره زندگی دیگران قاضی و همه چیز دان باشند. چنان گروه خوب ها و بد ها راه انداخته اند که انگار نه انگار خودشان نیز بنی آدمی مثل بقیه هستند و خدایی در کار است. زمان عیب جویی و کنایه زدن به دیگران باد در غبغب می اندازند و آغاز می نمایند به بیرون کشیدن مو از ماست زندگی دیگران و یادشان می رود که سر از کار زندگی دیگران درآوردن مسئولیت آن ها نیست. این عادت آدمیزاد، این بی مسئولیتی انسان ها برای امروز و دیروز نیست بلکه نسل به نسل در خون بعضی منتقل و روز به روز در زندگی ها پررنگ تر هم می گردد. عجیب است که چقدر به حمل کردن بار زندگی دیگران علاقه نشان می دهیم و فکر می کنیم راست و ریست کردن حساب و کتاب دیگران مسئولیت ماست.

هر کس مسئول زندگی خود است

جالب است. به جای خود فکر نمی کنیم و فکر کردن به جای بقیه لذت بخش ترین مسئولیت پذیری زندگی ما آدم هاست. چرخ زندگی چقدر خنده دار می چرخد. هر کس برای دیگری تصمیم می گیرد و بار دیگری را به دوش می کشد و این زنجیره همین طور به پیچ در پیچ شدن خود ادامه می دهد. هر روز به جای دیگران خوراک میل می کنیم، لباس می پوشیم، سرکار می رویم و با خانواده خود روزگار می گذرانیم و اجازه می دهیم دیگران هم تمامی این کار ها را به جای ما انجام بدهند. یعنی تصمیم گیری های خود را به آن ها می سپاریم و به جای آن ها تصمیم می گیریم.

همین است که هیچ وقت از زندگی خود لذت نمی بریم. چون همه چیز ما محصول تفکر و تصمیم گیری و مسئولیت پذیری دیگران شده است. بس است! کاش یک نفر پیدا گردد و بلند در گوش ما فریاد بزند بس است. چقدر می خواهیم به خاطر دیگران و به جای دیگران زندگی کنیم. آقاجان! هر کس مسئول زندگی خود است. لطفاً این قدر در زندگی یکدیگر سرک نکشیم. این قدر سنگ زندگی بقیه را به سینه نزنیم. بس است. کمی بار خود را به دوش بکشیم. کمی برای خود نفس بکشیم. زندگی دیگران مال آنهاست و از اسمش هم تعیین است زندگی دیگران.

برای دیگران لالایی نخوانیم

لازم نیست باغچه دیگران را بیل بزنیم. لازم نیست آن قدر برای دیگران لالایی بخوانیم که خوابیدن از یاد خودمان برود. اگر تا این حد مسئولیت پذیر هستیم، بهتر است فکری به حال زندگی خودمان کنیم. بهتر است کمی مسئولیت پذیر باغچه خودمان باشیم و کمی آن را بیل بزنیم تا شاید علف های هرز کمتر در فکر و زبان مان رشد نمایند. جالب است خیلی سریع هم نظرات و تصمیمات دیگران را می پذیریم و به راحتی برای زندگی آن ها هم نظر صادر می کنیم. عقل ما در گوش و چشم هایمان خلاصه شده است. آن قدر بی مسئولیت شده ایم که هر چیز و هر کس را می بینیم، می پذیریم و سرلوحه زندگی خود قرار می دهیم.

دهن بین شده ایم

خیلی دهن بین شده ایم. هر حرفی را می شنویم و گوش می کنیم. بدون اینکه فکر کنیم آیا این توصیه به درد زندگی من می خورد یا نه، به سرعت آن را می پذیریم. اصلاً سرمان درد می نماید برای چنین بی مسئولیتی هایی، چراکه راحت تر از مسئولیت پذیری و فکر کردن و جای خود تصمیم دریافت است. دقیقاً کتابی شده ایم در جهت باد. هر کس می آید ما را یک ورقی می زند و می رود و برعکس، به راحتی زندگی دیگران را ورق ورق می کنیم و از کنار آن می گذریم.

عینک های ریزبینی برای ما هم خواهد بود

این زنجیره بی مسئولیتی دیگر مثل استخوان در بدن ما شده است و از ما جداشدنی نیست. آن قدر بی مسئولیت هستیم که به راحتی چشم مان را می بندیم و دهان باز می کنیم و هر چه دل تنگ مان می خواهد، می گوییم. فکر نمی کنیم حرف های ما چه بار سنگینی بر دوش دیگری می گردد. ما به همین راحتی بار مغز بی فکر خود را بر گردن دیگری آویزان می کنیم و حتی از این راحت تر بار حرف های دیگران را به دوش می کشیم.

استخوان های ما از این حجم سنگینی درد گرفته اند، اما به روی مبارک خود نمی آوریم. بی مسئولیت تر از زبان ما هم وجود دارد و گوش های ماست. چنان با لذت و هیجان حرف زندگی مردم را نقل مجلس هایمان نموده ایم که نگو و نپرس. خیلی راحت بد زندگی مردم را می شنویم و کلی گوش های خود را با این حرف ها جلا می دهیم. جان می گیریم از شنیدن ابعاد و زوایا زندگی کسی که در جمع حاضر نیست. ما خیلی بی مسئولیت شده ایم و به خیال مان نیست که همین مجلس سرّ و راز زندگی دیگران را وسط گذاشتن برای خود ما هم اتفاق می افتد. یک روزی یک جایی راز زندگی ما را هم وسط می گذارند و با عینک های ریزبینی به واکاوی زندگی ما می پردازند.

حرف خود را جایی بشنو که حرف مردم را می شنوی

اصلاً از قدیم می گویند: حرف خود را جایی بشنو که حرف مردم را می شنوی. به همین راحتی بر باد تکیه می کنیم و مسئولیت تصمیم گیری زندگی خود را به دست دوست و همسایه و فامیل می دهیم. همه فامیل همواره همه چیزدان هستند. زمان هر کاری مشاوره تخصصی همان کار می شوند و آغاز می نمایند به توصیه کردن. یک نفر نیست به آن ها بگوید اگر شما راه بلد هستی بپا جهت خانه خودت را فراموش نکنی.

فیثاغورث زندگی مردم نباشیم

بس است این همه بی مسئولیتی و حرف های بی فایده که اگر همه آن ها را جمع کنی و ببری دکان سبزه فروشی حتی یک پر گندیده سبزی هم در ازای آن نمی دهند. بس است سر به زندگی دیگران گذاشتن و دخالت کردن. باباجان حواست به دو دو تا و چهار تای زندگی خودت باشد. لازم نیست فیثاغورث زندگی مردم باشی.

اگر خوب لالایی می خوانی چرا خودت بی خوابی؟

اگر به دقت نگاه کنیم در زندگی خود چنان بالا و پایین هایی پیدا می کنیم که به پر کردن چاله، چوله های زندگی دیگران نمی رسیم. مسئله مهم این است که چگونه مسئولیت پذیر زندگی خودمان باشیم. مسئولیت پذیری فقط در امروز و فردا شدن کار ها نیست. مهم ترین مسئولیت پذیری حفظ کردن زبانی است که می تواند تمام استخوان های یک نفر را خرد کند.

زبان بسیار مسئولیت بالایی دارد. زبان اگر حفظ نگردد می تواند یک نفر را چنان بی خواب کند و شب تا صبح او را در سیاه چال تاریکی های حرف های مان حبس کند که انگار صد سال است بی خواب شده است. اگر خوب دقت کنیم خود ما از سنگینی حرف هایی که شنیده ایم خیلی بی خواب شده ایم. پس اگر لالایی خوان خوبی هستیم فقط و فقط برای خودمان بخوانیم.

مرغ ما غازتر از مرغ همسایه است

همه چیز را برای مردم بزرگ می دانیم. بدی ها فقط برای دیگران است و ما خوب ترین هستیم. چشم های ما عیب جوی خوبی برای مدیریت بحران زندگی مردم شده است. ایراد و کم و کاست زندگی خودمان به چشم مان نمی آید و همواره همسایه است که بچه بی ادب دارد. همسایه است که نظم و تمیزی سرش نمی گردد. همسایه است که بی مسئولیت است. اما این طور نیست.

کسی که به عیب جویی عادت دارد بیشترین مسائل را در زندگی خود تجربه می نماید. چون فقط چشم هایش برای زندگی دیگران کار می نماید. کور خود و بینای دیگران است. بهتر است کمی به مرغ خانه خود توجه کنیم شاید غازتر از مال بقیه باشد.

مسئولیت پذیری مهم ترین ویژگی یک انسان می تواند باشد. مسئولیت پذیر باشیم و خشم خود را سر دیگران تخلیه نکنیم. چون هیچ کس مسئول مسائل ما نیست. مسئولیت پذیر باشیم و زبان خود را کنترل کنیم. حرف های ما می تواند ترسناک ترین کابوس یک نفر باشد.

مسئولیت پذیر باشیم و کار های خودمان را به موقع انجام دهیم تا بنده خدایی مجبور نگردد بار کار های ما را جابه جا کند. مسئولیت پذیر باشیم و مسئول زندگی خودمان شویم. هیچ کس به نظارت و امر و نهی های ما احتیاج ندارد. چشم هایمان، حواسمان و نگرانی هایمان را جمع زندگی خودمان کنیم.

منبع: روزنامه جوان