روایتی مختصر از صندلی شکسته ژنو - مجله گوگل ایرانی

در سال 1997 معاهده ای به منظور ممنوع کردن مین های ضدنفر در سازمان ملل امضا شد. این قرارداد به عهدنامه اتاوا یا پیمان منع مین مشهور است. در همان زمان، به منظور ترغیب کشورها برای امضای این معاهده و توقف استفاده از مین های زمینی، سازمان مردم نهادِ معلولیت بین الملل به مجسمه ساز سوئیسی، دانیل بِرسِت، مأموریت داد تا یک صندلی با پایه شکسته به منظور توجه بیشتر به مجروحان مین های ضدنفر بسازد.

نتیجه کار یک صندلی 12 متری به وزن 5.5 تن با پایه ای شکسته در مقابل دفتر سازمان ملل در ژنو بود. ابتدا قرار بود تا این اثر تنها برای سه ماه در مقابل سازمان ملل نصب گردد، اما حالا پس از گذشت 20 سال همچنان می توان آن را مشاهده کرد. با بازسازی این صندلی در سال های اخیر، هیچ نشانه ای مبنی بر حذف این اثر در آینده نزدیک دیده نمی گردد. گویی صندلی ژنو به یک جاذبه بین المللی در این شهر تبدیل شده است.

اما آیا این جنبش پیروز بوده است؟ سازمان معلولیت بین الملل در پیشبرد این جنبش تنها نبود و بسیاری از سازمان های دیگر هم برای اطمینان از عملی شدن دستاوردهای این معاهده به طور کامل، وارد میدان شدند. سازمان مبارزات بین الملل برای ممنوعیت مین های زمینی به خاطر کوشش های خود به منظور عملی شدن معاهده اتاوا، در سال 1997 پیروز به دریافت جایزه صلح نوبل شد.

این معاهده در سال 1999 اجرایی شد. با این حال، برخلاف کوشش های سازمان معلولیت بین الملل و دیگر نهادها، همه کشورها قرارداد اتاوا را امضا نکردند. تا به امروز، 162 کشور این معاهده را امضا نموده اند، اما هنوز امضای 34 کشور دیگر پای این قرارداد خالی است؛ آمریکا، روسیه و چین از بزرگ ترین کشورهایی هستند که از امضای این قرارداد سر باز می زنند.

علی رغم بعضی پیروزیت ها، حذف مین های زمینی سخت به نظر می رسد. در سال 2015، حدود 6500 نفر به واسطه مین های زمینی در سراسر جهان مجروح یا کشته شده اند. این رقم 75 درصد بیشتر از سال 2014 بوده است. طبق اعلام سازمان مبارزات بین الملل برای ممنوعیت مین های زمینی، منابع مالی برای حذف این مین ها سال به سال کمتر می گردد. کاملا معین است که راه زیادی تا انتها به جای مانده است.

میدان ملل در مقابل دفتر سازمان ملل در ژنو، مکان پرشوری برای برگزاری تظاهرات صلح آمیز است. همین تظاهرات به دیده شدن بیشتر صندلی با پایه شکسته یاری می نمایند. حالا امروزه، نظرها و دیدگاه ها در سایه این صندلی دیده و شنیده می شوند. اغلب اوقات، فعالان و تظاهرنمایندگان از سراسر جهان به وسیله خواندن آواز یا سکوت برای دستیابی به خواسته های خود کوشش می نمایند. این صندلی شکسته نمادی است که این نوع از فعالیت ها در سایه خود را در فکر ها ماندگارتر می نماید، با این حال دیده شدن به وسیله این صندلی هم سختی ها و کوشش های فراوانی را می طلبد.