کرونا مثل سریال تاج و تخت - مجله گوگل ایرانی

مسعود رضاییان| شاید کمتر کسی باشد که در حال حاضر همچنان افسوس عدم برگزاری دو دوره جام جهانی فوتبال در سال های 1942 و 1946 را بخورد؛ بزرگترین رویداد ورزشی در جهان که به دلیل بروز جنگ خانمانسوز و همه گیر برگزار نشد. کتاب تاریخ فوتبال در دهه 40 میلادی صفحاتش خالی است.

نه آماری از برد و باخت، نه آماری از آقای گل، نه نقل خاطره ای از شادی برنده ها و گریه بازنده ها

نه عکسی از تیم قهرمان؛ خاطرات به جا مانده از آن دوران فقط خاکستر جنگ است، آتش و ویرانی، اسارت و کوره های آدم سوزی و حسرت مادران و زنانی که در پناهگاه ها که بی تاب شنیدن خبری از سوی پسران و شوهران و برادران خود بودند.

روز چهارم اسفندماه 98 وقتی هواداران تیم سپاهان جلوی در هتل کوثر اصفهان مانع از رفتن تیم محبوب شان به سوی ورزشگاه نقش جهان شدند، شاید هیچ کدام شان و حتی آنها که در خانه و پای تلویزیون منتظر دیدن این دربی ایرانی بودند، از عمق فاجعه ای که رخ داده آگاهی نداشتند. وقتی سایه مرگبار کرونا از ووهان چین به قم رسید و ابرهای تناقض گویی و کتمان پراکنده شد، آنگاه بود که اندک اندک خیلی ها باورشان شد که شرایط عادی نیست، اگرچه تردید و ناکارآمدی فرایند تصمیم گیری همچنان باقی بود. این تردید و ناکارآمدی هنگامی که با بی خیالی طیف وسیعی از جامعه روبرو شد، توانست در زمانی بسیار کوتاه ایران را تبدیل به داغ ترین و حادترین نقطه درگیر با ویروس کرونا در جهان نماید.

ویروس کرونا با سرعتی فراتر از انتظار همه مرزها را درنوردید و با دریافت حدود 100هزار قربانی و صدها هزار مبتلا، تبدیل شد به همه دغدغه های نسل بشر فارغ از محدوده های جغرافیایی، دینی، نژادی و سیاسی. یک دشمن مشترک برای همه؛ دشمنی به مراتب کشنده تر از ارتش مردگان در سریال پرکشش تاج و تخت.

وقتی پزشکان و پرستاران تبدیل به قهرمانان خط مقدم این جنگ نابرابر شدند و مردمی که در طول 8 سال دفاع مقدس، ماندن در خانه را نشانه ترس و خیانت تلقی می کردند، ماندن در خانه را بهترین راه مقابله با این دشمن نامرئی تشخیص دادند.

اعمال قرنطینه کمرنگ توسط دولت یا همان فاصله گذاری اجتماعی اگرچه در کنترل سرعت هجوم همه جانبه دشمن، نقش بسیار مهمی داشت، اما بنا بر ماهیت بازدارنده خود، بخش مردمی اقتصاد کشور را هم در آستانه فروپاشی قرار داد. هرگونه طرح و ایده اعمال قرنطینه و یا فاصله گذاری اجتماعی اگرچه در مهار شیوع یک بیماری مانند کرونا اثربخش می باشد اما کافی نیست.

وقتی همه کسب و کارهای کوچک و بزرگ خصوصی تعطیل می شوند، شب ها شاهد بازگشت پدر از سر کار و آوردن پول ولو ناچیز به خانه نیستیم. در چنین وضعیتی و برای مبارزه همزمان با بیماری و بیکاری، در کشورهای مختلف شاهد نوعی تغییر در نظام های مالی بودیم که پرداختن به همه آنها از حوصله این نوشتار ورزشی خارج است؛ آنچه دولت ها و بخش واقعاً خصوصی در صنعت و تجارت به عنوان حمایت از مردم آسیب دیده از کرونا در جهان انجام داد و می دهد و درست و غلطش را نادیده گرفته و فقط به رویکردها و راهبردهایی بسنده می کنیم که از سوی سلبریتی ها و باشگاه های ورزشی در حمایت از مردم در مقابل ویروس کرونا به کار گرفته شد. اگر فرض کنیم یک باشگاه ورزشی (فوتبال یا غیرفوتبال) یک بنگاه صنعتی باشد که همینطور هم هست، پس باشگاه ها هم از جمله کسب و کارهایی هستند که اغلب شان در زمره کسب و کارهای کوچک و متوسط قرار می گیرند و به تبع آن از تعطیلی فعالیت های ورزشی آسیب می بینند به همین دلیل هم نباید از باشگاه های ورزشی در بحران پیش رو به عنوان مددکار اجتماعی یا به طور دقیق تر به عنوان یک اهداکننده کمک های مالی انتظار داشت، بلکه باید به شکلی از آنها حمایت نمود.

در فوتبال تعطیل شده اروپا هم اینک شاهد حمایت از طرح کاهش دستمزد بازیکنان هستیم تا توان ادامه طی جهت ناهموار پیش رو را برای باشگاه ها امکان پذیر نماید؛ اگرچه این طرح در برخی از لیگ های معتبر با مخالفت جدی اتحادیه بازیکنان روبرو شده است. البته نباید از اعلام آمادگی برخی باشگاه های بزرگ برای واگذاری اماکن ورزشی خود جهت استفاده به عنوان بیمارستان به راحتی عبور کرد. با توجه به نقش فوتبال در ایجاد و توسعه نشاط اجتماعی در کشور، نگاهی به میزان خسارت وارده به باشگاه های فوتبال در ایران داشته باشیم. ساختار مدیریتی، مالکیت و مالی باشگاه های ایرانی با باشگاه های اروپایی از تفاوت های بنیادینی برخوردار است که برای بررسی آنها لازم است ابتدا آنها را تقسیم بندی و سپس تجزیه و تحلیل کنیم.

باشگاه های فوتبال ایرانی عمدتاً به 3 دسته اصلی تقسیم می شوند:

1- باشگاه های دولتی مانند پرسپولیس و استقلال که از حمایت کامل دولت برخوردار بوده و در زمان بحران کرونا مانند کارمندان دولت که در خانه می مانند اما در خاتمه ماه حقوق دریافت می کنند، از حمایت دولت و بودجه مشخص شده همچنان برخوردار خواهند بود.

2- دسته دوم باشگاه های صنعتی هستند که به دلیل وابستگی به صنایع بزرگ کشور مانند فولاد و مس و خودرو سازی، حداقل در کوتاه مدت از آسیب تعطیلی لیگ در امان هستند.

3- دسته سوم اما باشگاه های خصوصی هستند که مالکان خصوصی داشته و ویروس کرونا می تواند روی کسب و کار آنها تأثیرات منفی داشته باشد.

برخلاف تصور جامعه، به جرأت می توان ادعا نمود که باشگاه های خصوصی بنا به دلایل زیر بیش از آنکه بابت ویروس کرونا ضرر کرده باشند، سود کرده اند:

- برداشته شدن فشار از روی دوش باشگاه ها در زمینه پرداخت بخشی از قرارداد بازیکنان و مربیان تا اطلاع ثانوی

- حذف کامل هزینه های تمرین و مسابقه به دلیل تعطیلی لیگ ها.

بد نیست بدانید که هزینه برگزاری یک مسابقه در لیگ برتر برای یک باشگاه به طور متوسط یک میلیارد ریال می باشد که جریمه های 30 تا 50میلیونی کمیته انضباطی در این محاسبه منظور نشده است.

- در طول تعطیلی لیگ هزینه های جاری باشگاه ها مانند هزینه های اسکان، غذا، ایاب و ذهاب، انرژی و... بشدت کاهش می یابد.

بنابراین در فوتبال ما با توجه به درآمد بسیار پایین باشگاه و بازیکن نباید انتظار کمک های مالی قابل ملاحظه ای را آنچنان که بیل گیتس، مسی، رونالدو و... کرده اند، داشته باشیم اگرچه حضور بازیکنان بانام و نشان و گمنام در امر کمک به آسیب دیدگان در این مقطع زمانی، جای خوشحالی و قدردانی دارد.