سینمای کووید چطور از همه گیری کرونا برای خلق آثار تماشایی استفاده می نماید؟ - مجله گوگل ایرانی

اما این هرج و مرج بزرگ باعث به وجود آمدن زیر ژانر تازه ای شد؛ سینمای کووید. فیلم های این زیر ژانر همه گیری کرونا را اساس داستان هایشان قرار می دهند یا حداقل وجود آن را تایید می نمایند. آثار اولیه سینمای کووید زاییده شرایط سخت قرنطینه بودند. فیلم سازان در این دوران منابع محدودی در اختیار داشتند و فیلم برداری به روش های سنتی در محیط های پرتردد تقریبا غیرممکن بود، این فیلم ها داستان های شخصی تری را نسبت به حالت معمول روایت می نمایند.

نگاهی به فیلم های ترسناک سینمای کووید

یکی از اولین آثاری که در دوران همه گیری کرونا منتشر شد، میزبان (Host) فیلم مستقل بریتانیایی به کارگرانی راب ساوج بود. این فیلم به مضامینی مثل انزوا و اضطراب اجتماعی می پرداخت و خلاصه ای از آنچه در ابتدای دوران همه گیری کرونا تجربه کردیم را به اشتراک می گذاشت. میزبان از ترفند تماس تصویری به نفع خودش استفاده کرد و موقعیت معاصری را بازآفرینی می نماید که مجبور بودیم تا چند ماه برای ارتباط با عزیزانمان، شرکت در کلاس های درس و برگزاری جلسات کاری به برنامه هایی مثل زوم و اسکایپ متوسل شویم. این فیلم در وب سایت راتن تومیتوز امتیاز 100 را کسب کرد و حسابی به مذاق منتقدان خوش آمد و در همان ابتدای کار یکی از برترین آثار سینمای کووید لقب گرفت.

با موفقیت اقتصادی و انتقادی میزبان، سایر فیلم سازان هم به فکر ساخت آثاری با مضمون همه گیری کرونا افتادند. البته هالیوود هنوز به زمان بیش تری برای آنالیز دقیق تر این زیر ژانر احتیاج داشت. تا این که مایکل بی در دسامبر 2020 فیلم ترسناک تازه اش را راهی سینماها کرد؛ آدام میسون کارگردانی آواز پرنده (Songbird) را بر عهده داشت و پیش از این در زمینه ساخت موزیک ویدیو فعال بود و چند فیلم ترسناک کم هزینه را هم در کارنامه داشت. این فیلم هم بر ماهیت ترسناک همه گیری متمرکز بود و سعی داشت با استفاده از ترفندهای ترسناک کم ارزش به موفقیت تجاری برسد.

آواز پرنده مورد توجه مخاطبان قرار نگرفت و با واکنش های انتقادی به شدت تند و تیزی از سوی منتقدان روبرو شد؛ به طوری که امتیاز راتن تومیتوز 9 را کسب کرد و به عنوان یکی از بدترین فیلم های ساخته شده در این زیر ژانر لقب گرفت.

خوشبختانه شرایط به این صورت باقی نماند و سینمای کووید با در زمین (In the Earth) دوباره به اوج بازگشت. این فیلم برای نخستین بار در جشنواره ساندنس 2021 نمایش داده و در آوریل همان سال در ایالات متحده آمریکا اکران شد و بازخوردهای مثبتی دریافت کرد. نکته جالب این که بن ویتلی در زمین را تنها در 15 روز نوشت و کارگردانی کرد اما کیفیت فراوری به مقدار ای فوق العاده است که مخاطبان به سختی می توانند این حقیقت را باور نمایند. بدون شک این فیلم از المان های ترسناک به خوبی استفاده نموده و نتیجه میخکوبتان می نماید.

شرایط فیلم های عاشقانه در سینمای کووید

در این که بیش تر فیلم های سینمای کووید به ماهیت ترسناک و سیاه روزهای همه گیری متمرکز هستند، هیچ شکی نیست اما در کنار همه این آثار تعداد زیادی کمدی رمانتیک مجذوب کننده و درام های عاشقانه تماشایی فراوری شد. این فیلم ها عمدتا از یک فرضیه مشابه پیروی می نمایند که بر اساس آن زوج هایی که در یک رابطه ناموفق هستند مجبور می شوند به واسطه شرایط پیچیده قرنطینه زمان بیش تری را کنار یکدیگر باشند و در تصمیماتشان تجدید نظر نمایند.

این نوع زوج های کلاستروفوبیک در فیلم هایی مثل قرنطینه (Locked Down) با بازی ان هتوی و چیویتل اجیوفور، انتها ما (The End of Us) با بازی بن کلمن و آلیسون جی. وینجیانو، 7 روز (7 Days) با بازی کاران سونی و گرالدین ویسونافن و با هم (Together) با بازی جیمز مک آووی و شارون هورگان حضور داشتند. در حالی که ممکن است موضوع این آثار تکراری به نظر برسد اما هر کدام لحظات منحصربه فردی دارند و به وسیله پرده سوم ، دیالوگ های بی عیب و نقص و اجراهای تماشایی اوقات فرح بخشی را برای شما خلق می نمایند.

عشق در زمان کرونا

برای آن هایی که می خواهند فیلم خیره نماینده تری ببینند که همچنان در قلمروی عاشقانه های آشنا باشد، مالکوم و ماری (Malcolm & Marie) سام لوینستون گزینه مناسبی است. موضوع اصلی فیلم درباره همه گیری نیست اما اولین فیلم هالیوودی است که در دوران همه گیری نوشته، تامین اقتصادی و فراوری شد. زندیا و جان دیوید واشنگتن به عنوان بازیگران اصلی مالکوم و ماری بازخوردهای متفاوتی از منتقدان دریافت کردند اما شیمی خوب میانشان با تحسین روبرو شد. بعلاوه زندیا نامزد برترین بازیگر زن در بیست و ششمین دوره جوایز انتخاب منتقدان شد.

اگر در این زیر ژانر کمی عمیق تر جستجو کنیم با یک کمدی رمانتیک فوق العاده درباره عشق افلاطونی میان یک معلم زبان اسپانیایی و شاگردش روبه رو می شویم. دروس زبان (Language Lessons) به کارگردانی ناتالی مورالس از نظر اجرا شباهت زیادی به میزبان دارد؛ زیرا به وسیله تماس تصویری روایت می گردد، با این تفاوت که در دروس زبان به جای گروهی از افراد تنها با دو نفر (خود مورالس و مارک دوپلاس) سروکار داریم. این یک راه تازه و خلاقانه برای روایت یک داستان عاشقانه دوست داشتنی است و کسانی که در پی اثر متفاوت تری نسبت به فیلم های عاشقانه معمولی هستند، دروس زبان را از دست ندهند.

در هر صورت سینمای کووید خلق شده است و به نظر می رسد حالا حالاها به حیاتش ادامه دهد و در آینده آثار تازه ای به این زیر ژانر اضافه گردد و اگر با ایده هایی بدیع و خلاقانه به حیاتش ادامه دهد مطمئنا تماشای فاز بعدی سینمای کووید مجذوب کننده خواهد بود اما اگر بخواهد فقط به نشان دادن چند باره همه گیری، موضوعاتی درباره روابط زوج ها در دوران قرنطینه و بزرگ نمایی وحشت ناشی از ویروس کرونا اکتفا کند خیلی زود علاقه مخاطبان را از دست می دهد و از تاریخ سینما محو می گردد. امیدواریم با ورود فیلم سازان تازه نفس و نگاه های متفاوت به این بحران جهانی با شگفتی های بیش تری در این زیر ژانر روبه رو شویم.

منبع: movieweb